Van A naar B in Arba Minch

Hallo lezers,

De dag begint zoals alle dagen hier beginnen. Rond een uur of 5 hoor ik de zangerige gebeden van de orthodoxe kerk. Ik weet dat het bijna tijd wordt om op te staan en draai me nog een keer om. Nadat om 6:30 de wekker is gegaan ontbijt ik gezellig samen met Geertje, Jan Dirk en Adam. We hebben geluk: er is stroom. Dit betekent dat we koffie kunnen zetten en een eitje kunnen koken. Het gebeurt regelmatig dat de stroom hier wegvalt, soms voor een hele dag. Het is bizar hoe erg je de stroom dan mist.

Vandaag maak ik een wandeling vanaf mijn verblijfplaats naar de ijswinkel Mal’O. Wanneer ik de deur uit stap om te vertrekken zie ik opeens dat ik gezelschap heb. In de tuin struint namelijk familie wrattenzwijn (zie foto). Pa, ma en twee kleintjes. Op zich gezellig zo’n familie op bezoek, maar het idee dat wanneer ze de verkeerde kant op lopen mijn tent aan flarden gaat is minder fijn. Daarom zijn Jan Dirk en ik genoodzaakt hen met een bezemsteel de tuin uit te drijven.

Ik vervolg mijn weg en het duurt niet lang of ik kom de volgende grote dieren tegen. Geblaf van straathonden trekt mijn aandacht. Ze lijken gericht te zijn op iets en na even zoeken zie ik het. Op een muurtje zitten twee bavianen. Plotseling springt een van de apen van het muurtje en sprint op mij af, gevolgd door een blaffende hond. Zodra de aap mij ziet verandert hij zijn koers en snelt langs mij heen. De hond geeft de achtervolging op en richt zich op de tweede aap. Je ziet deze grote apen veel hier. Over het algemeen zijn ze niet gevaarlijk voor mensen, tenzij ze zich bedreigd voelen en een mens hun enige uitweg blokkeert.

Na een paar honderd meter lopen kom ik langs de ingang van het meest luxe hotel van Arba Minch: Haile Resort. Dat is sowieso iets wat opvalt, er zijn hier veel resorts. Waar ik eerst dacht dat zo goed als iedereen in Ethiopië arm is, blijkt nu dat ook hier de samenleving een rijke bovenlaag heeft. In tegenstelling tot Nederland is het verschil tussen rijk en arm alleen veel duidelijker zichtbaar. Wanneer wij lekker onze mango juice drinken aan de rand van het zwembad, zitten een paar honderd meter verderop straatkindjes te bedelen om eten. Is het dan wel goed om van zulke luxe te genieten, terwijl je naasten zichtbaar gebrek lijden? Onderweg kom je ze vaak tegen, straatkinderen die bedelen om geld of eten. Sommigen van hen hebben simpelweg aangeleerd gekregen dat je een ferench altijd maar om geld moet vragen, ook al hebben ze het extra geld niet direct nodig. Maar er zijn ook veel kinderen die letterlijk leven van wat ze krijgen door te bedelen. Als je ’s ochtends vroeg door de stad rijdt kun je ze soms bij elkaar op straat zien slapen. Geertje heeft regelmatig contact met sommige van hen door wat eten voor hen te kopen en samen op te eten. Dit zal ze vast goed doen. Maar waar zijn ze nu echt mee geholpen? Op de lange termijn niet met alleen maar simpel het geven van geld. Waarschijnlijk zijn er meer structurele oplossingen nodig, oplossingen die via de regering komen. Maar wat zijn daarin de mogelijkheden als gewone burger, of als ferench? Dit vind ik boeiende vragen, maar de antwoorden zijn niet eenvoudig. (Als iemand wijze dingen weet te zeggen over dit soort armoede vraagstukken, neem dan gerust contact met me op.)

Terwijl ik over deze dingen nadenk kom ik langs een klein koffietentje. Ik vind het heerlijk om hier een bakje koffie of thee te drinken (voor maar 20 cent😊) en even wat te lezen of Amhaars te leren. Het is eigenlijk slechts een golfplaten dak met een modderige vloer eronder, maar het eten wat ze er serveren smaakt goed en de koffie is lekker sterk.

Aangezien ik toch nog een heel eind moet lopen, besluit ik een Bajaj te nemen. Het meest gebruikelijke openbare vervoer hier. In de Bajaj zoeven kilometers Ethiopische weg langs me heen. Over het algemeen: stoffig, hier en daar een loslopende geit of koe, vooral golfplaten huisjes, afwisseling tussen een asfaltweg met gaten en een onverharde weg met gaten, gezellige drukte rondom koffietentjes en veel mensen op straat en langs de kant van de weg die er relaxed uitzien. Zo nu en dan moet ik mijn adem inhouden voor de zwarte rookwolken die uit de oude vrachtauto voor ons komen. En even later weer, dit keer voor de rook van het vuurtje waarin een gezinnetje hun afval verbrandt.

Mijn oog valt op de decoratie in de Bajaj. Wat overheerst zijn de religieuze afbeeldingen, van Maria en van Jezus. Dit soort afbeeldingen zie je overal. Niet gek, gezien het feit dat ruim 40% van de mensen hier orthodox is. Die 40% is trouwens makkelijk te identificeren, aangezien een ieder van hen een kruis om zijn of haar nek draagt. Maar toch wordt deze meerderheid soms overschreeuwd door de protestantse 20%. Zoals rondom deze kerk waar ik nu langsrij. Ik moet bijna mijn oren dichthouden vanwege het bizar harde geluid wat eruit komt.

Inmiddels is de Bajaj aangekomen bij Mal’O. Ik verheug me al op het ijsje wat ik daar ga eten, maar besluit eerst naar de kapper te gaan die ernaast zit. Nooit eerder in mijn leven heb ik zo’n uitgebreide knipbeurt gekregen als nu (inclusief scheren) en dat voor een luttele 60 cent. Hoe die kapperszaak winst maakt is voor mij een raadsel.

Met een frisse coupe stap ik Mal’O binnen en ben blij verrast wanneer ik Muluken daar zie. Hij is dezelfde leeftijd als ik, kan goed Engels en is mede-eigenaar van Mal’O. Ook dit keer leert hij me weer wat Amhaars en praten we een tijd lang over de eigenaardigheden van de Ethiopische cultuur. Daarnaast vertelt hij me nog een ander boeiend verhaal, over hoe hij in contact kwam met Geertje en Jan Dirk en hoe Mal’O uit dat contact is ontstaan. Hierover hoop ik meer te schrijven in de volgende blog.

Tot dan!